Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Σε... ζώνη αγνότητος




Σήμερα η στήλη επιλέγει να παρουσιάσει μια καθημερινή ιστορία. Η μόνη διαφορά της από άλλες είναι ότι τη ζω προσωπικώς. Το έτος 1996 συγγενικό μου πρόσωπο, ιδιοκτήτης ενός καταστήματος εκατό περίπου τετραγωνικών μέτρων σε κεντρική περιοχή μεγάλης επαρχιακής πόλεως, το νοίκιασε για να χρησιμοποιηθεί ως "μίνι μάρκετ". Ενοίκιο, την εποχή εκείνη, ορίστηκε το ποσό των διακοσίων χιλιάδων (200.000) δραχμών (δηλ. ευρώ 587).

Όταν η χώρα μπήκε στη ζώνη του ευρώ το ενοίκιο ήταν ακόμη το ίδιο, αφού ο ενοικιαστής, παρά την αρχική συμφωνία, δυστροπούσε στην παροχή οποιασδήποτε αύξησης. Και επειδή τα πάντα μετά την είσοδο του ευρώ άρχισαν να "στρογγυλοποιούνται", το ενοίκιο, αντί αυξήσεως, στρογγυλοποιήθηκε προς τα... κάτω. Έγινε ευρώ 580. Έκτοτε, τα σκυλιά δεμένα: Έμεινε το ίδιο μέχρι και προ πενταμήνου, δηλαδή για δεκαπέντε (15) ολόκληρα χρόνια και τρεις (3) μήνες. Οπότε, ο ενοικιαστής ζήτησε μόνος του να αποχωρήσει από το κατάστημα.

Ο ιδιοκτήτης τον ερώτησε ευγενικά γιατί αποχωρεί. "Ξέρετε", απάντησε, "δεν τα βγάζω πέρα με τους προμηθευτές μου, δεν αντέχω άλλο!..". Ο ιδιοκτήτης απάντησε: "Μα έχεις καλή δουλειά, στο κάτω - κάτω θα σε βοηθήσω κι εγώ!". "Να με βοηθήσετε ; Με ποιο τρόπο;", ρώτησε ο άνθρωπος. "Με το νοίκι!", απάντησε ο συγγενής μου. "Να δίνεις λιγότερο νοίκι!". Τα ’χασε ο ενοικιαστής. "Δηλαδή, πόσο λιγότερο;", ρώτησε. "Ξέρω ’γώ; Εσύ να μου πεις!", του απάντησε ο ιδιοκτήτης. Και πρόσθεσε αμέσως: "Να, ας πούμε εκατό ή εκατόν πενήντα ή ακόμα και διακόσια ευρώ παρακάτω, θα το δεχόμουνα... Μη τα χαλάσουμε τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια φιλίας! Έχω κι εγώ ανάγκη αυτό το νοίκι!..", συμπλήρωσε.

Ο έμπορος έξυσε το κεφάλι του. "Σ....συγγνώμη, μα... δεν μπορώ!", είπε τελικά. "Θα το κλείσω το ρημάδι, θα βρω άλλη δουλειά, ένα σταθερό μισθό!" κατέληξε. Το είπε δογματικά και αποφασιστικά και η κουβέντα σταμάτησε εκεί. Φυσικά, προς ένδοξη προώθηση των αρχών του δήθεν "ελεύθερου ανταγωνισμού" που λανσάρουν εσχάτως, ως φιλοσοφική θεωρία και μόνον, οι ξυλοσχίστες του ακραίου, αχαλίνωτου (έως... μαρξιστικού στην ερμηνεία της Ιστορίας!) νεοφιλελευθερισμού. Παρέδωσε το μαγαζί ο άνθρωπος και αποχώρησε. Για ένα "σταθερό μισθό", νεοφιλελεύθερης κοπής. Βέβαια, ο ιδιοκτήτης δεν ενδιαφέρεται να μάθει έκτοτε αν ο μέχρι τότε ενοικιαστής του (πενηντάχρονος πλέον) τα κατάφερε!

Μεγάλο ενδιαφέρον, όμως, έχει τι απέγινε από τότε (αρχές Απριλίου εφέτος) το μίσθιο κατάστημα. Με καθημερινές αγγελίες ενοικίασης στον Τύπο, με τέσσερις - πέντε πεπειραμένους μεσίτες να ψάχνουν στην αγορά νέο ενοικιαστή με το φανάρι του Διογένη. Χωρίς να βρίσκουν! Αλλά, το κυριότερο, με ποια νομίζετε οροφή στο ενοίκιο; Δεν ξέρω αν ο αναγνώστης το πιστέψει, αλλά το μεγαλύτερο ενοίκιο που μέχρι τώρα έχει προσφερθεί, δεν ξεπερνάει τα... διακόσια πενήντα με τριακόσια ευρώ το μήνα! Εκεί που εδώ και 15 στρογγυλά χρόνια το μίσθωμα ήταν... εξακόσια! Καλούνται να εξηγήσουν το φαινόμενο οι πολύ καλοί θεωρητικοί της Τρόικας, της Blαck Rock και των υποδέλοιπων αξιολογητών. Οι οποίοι, για να ζώσουν καλά και σώνει την Ευρώπη με "ζώνη αγνότητος", την περιζώνουν πλέον με διάφορα τεχνοκρατικά εκρηκτικά. Γερμανικής, ιδίως, κατασκευής και προελεύσεως. Όπως ήσαν κάποτε και τα... πολεμικά!

www.adesmeytos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου