H εντύπωσή μου, μετά από τριών ημερών σοβαρή προσπάθεια να πάρω στα σοβαρά όλους αυτούς του περφόρμερ και τους κομπάρσους, τους εξυπνάκηδες και τους σοβαροφανείς μελλοντολόγους, είναι πως οι Ελληνες δεν ενδιαφέρονται για την κρίση (που νομίζουν ότι θα περάσει, ενώ δεν πρόκειται), αλλά στο βάθος νοιάζονται για το κόμμα τους, για το οποίο πιστεύουν ότι παρά τα παραληρήματα θα είναι η μόνη τους λύση για το μέλλον.
Διπρόσωποι και ενίοτε τριπρόσωποι, μπορούν να εκφράζουν τις ασύστατες γνώμες τους ανάλογα με τις πεποιθήσεις των ΜΜΕ. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να γράφει πως οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί δεν τα βρίσκουν «επειδή υπάρχουν λεφτά στη μέση» και στην άλλη στήλη να εκθειάζει τον αρχηγό του, επειδή είναι μπατίρης. Παίζουν.
Ο Κλίντον είχε ταπώσει τον Μπους που έριχνε τα προσωρινά χάλια της Αμερικής στα ήθη και στα έθιμα, με το αποκλειστικό «η οικονομία φταίει, βλάκα!» (it's the economy, stupid) και ακολουθώντας τον μπορώ να ισχυριστώ πως για όλα φταίει ο παραδοσιακός κομματικός μηχανισμός (it's the Party, wacko!).
Δεν φαντάζομαι να θέλετε εξηγήσεις: από το πρωί του Σαββάτου, μαθαίνουμε εμβρόντητοι ότι το Σύνταγμα γίνεται κομμάτια. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γιατί αναμιγνύεται; Ως παλαιοπασόκος; Η προεδρική του συμβολή απαιτείται μετά την παραίτηση του σημερινού πρωθυπουργού, κι εδώ έχει γίνει το σώσε για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.
Ετσι και την πήρε, θέλει να ανακατεύεται. Αν δεν τον εμπιστεύονταν, όπως και συνέβη για 12 αστείες ώρες, θα πήγαινε να διαπραγματευτεί για το διάδοχό του; Και η Κοινοβουλευτική Ομάδα θα κολλάει μπρίκια; Αφού συνταγματικώς αυτή εκλέγει τον αρχηγό της. Μύλος.
Ο αξιόπιστος νεοελληνικός τρόπος είναι πλέον αυτός που δείχνει μια υπέροχη διαφήμιση με έναν Αραβα που θέλει να αγοράσει μια ομάδα. Ο τυπάς δεν ξεχωρίζει τον βεδουίνο από τον μπαμπουίνο, ο Αραβας δεν θέλει τον «υπερήρωα Αντωνίου», διότι αναρωτιέται «τι να το κάνω το παλτό στη Σαχάρα;».
Ο ξύπνιος παράγοντας, καταλαβαίνοντας ότι η λαμογιά κινδυνεύει, στέλνει σήμα στο διαπραγματευτή: «αγαπούλα, πούλα!». Αν ήταν στο χέρι μου, θα έδινα το μέγα βραβείο λογοτεχνίας στον σεναρίστα. Κι ας είναι αηδιαστικά ψυχρόαιμη η δήθεν ενδιαφέρουσα μουσική μιας κρυόμπλαστρης.
Πιστέψτε με, κυνηγάω τη διαφήμιση με το βίντεο, διότι αισθάνομαι ότι έτσι ακριβώς συνεννοούνται ο Αντώνιος με το Γεώργιο. Στο βάθος, μιλάνε, όπως κουτσομπολεύω, δήθεν θυμωμένος με τον κολλητό μου τον Μιχαήλο. Αυτοί οι δύο άνθρωποι, λέω στα νιάτα τους, ο ένας άκουγε Τζον Τίκης και Πρόκολ Χάρουμ, ενώ ο άλλος το «άσον Κιλκίς/λελεύω το κορτσόπον δις» και «πλέι μπουζούκι για μένα» της οικογένειας Περράκη.
Ηταν δηλαδή εξ απαλών ονύχων άκρως ξεκούδουνοι. Με πειστικό ύφος που παραπέμπει σε ένα άλλο ύφος. Και στο τέρμα της ημέρας ή της εβδομάδας βλέπω την κατάληξη. Θα τα βρουν, όπως ακριβώς το σχεδίαζαν οι σκηνοθέτες του προγράμματος.
Ο ένας θα λέει «η ομάδα είναι όαση», ο άλλος θα ταράζεται: «Μα τι λέει ο Μπαμπουίνος;».
---------------------------------------------------------
Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ-ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Διπρόσωποι και ενίοτε τριπρόσωποι, μπορούν να εκφράζουν τις ασύστατες γνώμες τους ανάλογα με τις πεποιθήσεις των ΜΜΕ. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να γράφει πως οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί δεν τα βρίσκουν «επειδή υπάρχουν λεφτά στη μέση» και στην άλλη στήλη να εκθειάζει τον αρχηγό του, επειδή είναι μπατίρης. Παίζουν.
Ο Κλίντον είχε ταπώσει τον Μπους που έριχνε τα προσωρινά χάλια της Αμερικής στα ήθη και στα έθιμα, με το αποκλειστικό «η οικονομία φταίει, βλάκα!» (it's the economy, stupid) και ακολουθώντας τον μπορώ να ισχυριστώ πως για όλα φταίει ο παραδοσιακός κομματικός μηχανισμός (it's the Party, wacko!).
Δεν φαντάζομαι να θέλετε εξηγήσεις: από το πρωί του Σαββάτου, μαθαίνουμε εμβρόντητοι ότι το Σύνταγμα γίνεται κομμάτια. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γιατί αναμιγνύεται; Ως παλαιοπασόκος; Η προεδρική του συμβολή απαιτείται μετά την παραίτηση του σημερινού πρωθυπουργού, κι εδώ έχει γίνει το σώσε για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.
Ετσι και την πήρε, θέλει να ανακατεύεται. Αν δεν τον εμπιστεύονταν, όπως και συνέβη για 12 αστείες ώρες, θα πήγαινε να διαπραγματευτεί για το διάδοχό του; Και η Κοινοβουλευτική Ομάδα θα κολλάει μπρίκια; Αφού συνταγματικώς αυτή εκλέγει τον αρχηγό της. Μύλος.
Ο αξιόπιστος νεοελληνικός τρόπος είναι πλέον αυτός που δείχνει μια υπέροχη διαφήμιση με έναν Αραβα που θέλει να αγοράσει μια ομάδα. Ο τυπάς δεν ξεχωρίζει τον βεδουίνο από τον μπαμπουίνο, ο Αραβας δεν θέλει τον «υπερήρωα Αντωνίου», διότι αναρωτιέται «τι να το κάνω το παλτό στη Σαχάρα;».
Ο ξύπνιος παράγοντας, καταλαβαίνοντας ότι η λαμογιά κινδυνεύει, στέλνει σήμα στο διαπραγματευτή: «αγαπούλα, πούλα!». Αν ήταν στο χέρι μου, θα έδινα το μέγα βραβείο λογοτεχνίας στον σεναρίστα. Κι ας είναι αηδιαστικά ψυχρόαιμη η δήθεν ενδιαφέρουσα μουσική μιας κρυόμπλαστρης.
Πιστέψτε με, κυνηγάω τη διαφήμιση με το βίντεο, διότι αισθάνομαι ότι έτσι ακριβώς συνεννοούνται ο Αντώνιος με το Γεώργιο. Στο βάθος, μιλάνε, όπως κουτσομπολεύω, δήθεν θυμωμένος με τον κολλητό μου τον Μιχαήλο. Αυτοί οι δύο άνθρωποι, λέω στα νιάτα τους, ο ένας άκουγε Τζον Τίκης και Πρόκολ Χάρουμ, ενώ ο άλλος το «άσον Κιλκίς/λελεύω το κορτσόπον δις» και «πλέι μπουζούκι για μένα» της οικογένειας Περράκη.
Ηταν δηλαδή εξ απαλών ονύχων άκρως ξεκούδουνοι. Με πειστικό ύφος που παραπέμπει σε ένα άλλο ύφος. Και στο τέρμα της ημέρας ή της εβδομάδας βλέπω την κατάληξη. Θα τα βρουν, όπως ακριβώς το σχεδίαζαν οι σκηνοθέτες του προγράμματος.
Ο ένας θα λέει «η ομάδα είναι όαση», ο άλλος θα ταράζεται: «Μα τι λέει ο Μπαμπουίνος;».
---------------------------------------------------------
Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ-ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου